اتصالات فلنج لوله و اتصالات پارسانا پلیمر در تعداد انگشت شماری در دسترس هستند که بر اساس فشار و دما درجه بندی می شوند. این سبک ها شامل لپ، گردن جوش، جوش سوکت، اتصال حلقه ای، پیچی و لغزنده است.
فلنج رزوه ای فقط برای کاربردهای فشار کم تا متوسط مناسب است. سایر فلنج های جوش داده شده مختلف اجازه استفاده از فشارهای بالاتر را می دهند. فلنج های لبه دار اغلب در جاهایی استفاده می شوند که قطع اتصالات مکرر باشد زیرا فلنج می تواند آزادانه بچرخد و تراز پیچ و سوراخ را ساده می کند.
یک مورد خاص فلنج کور است که برای آب بندی انتهای خط لوله استفاده می شود اما بعداً به لوله یا قطعه دیگری متصل می شود. فلنج ها می توانند چندین روش مختلف برای آب بندی وجه های مجاور از جمله حلقه های O، حلقه های مهر و موم و واشرها ترکیب کنند.
حلقه های مهر و موم اتصال مخصوصاً محکمی را ایجاد می کنند و برای همان تنش پیچ که به یک واشر سطح صاف اعمال می شود، می توانند در برابر فشار بالاتر مقاومت کنند.
در درجه اول، سه استاندارد بر فلنج های لوله حاکم است. ASME 16.5 فلنج ANSI را تعریف می کند که رایج ترین فلنج است. ASME B16.47 دو سری A و B را پوشش می دهد که کاربردهای قطر بزرگ را نشان می دهد.
سپس، به اصطلاح فلنج استاندارد صنعت وجود دارد که توسط یک نهاد حاکم تعریف نشده است، اما در عوض منعکس کننده عملکرد تاریخی است. ابعاد این فلنج ها توسط ASME B16.1 پوشش داده شده است که استاندارد اتصالات فلنج و فلنج لوله چدنی کلاس 25، 125 و 250 است.
اتصالات زنگوله ای، یا گاهی اوقات، هاب و میخک، امروزه عمدتاً با واشرهای الاستومری متصل می شوند که در داخل زنگ قرار می گیرند و محل قرار دادن انتهای لوله یا اتصالات ساده را در خود جای می دهند.
سیستم های قدیمی قبل از دهه 1950 با استفاده از ترکیبی از سرب مذاب و مواد الیافی مانند بلوط درزبندی می شدند. لوله های چدنی گاهی اوقات با فلنج های پیچ و مهره ای یا در برخی موارد با اتصالات فشاری مکانیکی به هم متصل می شوند.
اتصالات فلنجی مورد استفاده در کاربردهای زیرزمینی می توانند لوله را در معرض تنش نشست قرار دهند مگر اینکه لوله به اندازه کافی پشتیبانی شود.
