گیاهان توت در حالت کشت درختی به عنوان گیاهان مناسب تری برای حفظ آب و خاک گزارش شده اند. در زمین‌ها خاک‌هایی که با کشت توت نگهداری می‌شوند، کاهش رواناب در طول سیل می‌تواند تا 10-20٪ باشد.
رواناب سالانه در سایت‌های کشت توت در اراضی دشتی را می‌توان به ترتیب 38 درصد در زیر 5 سال و 91 درصد در زیر 10 سال در مقایسه با زمین‌های شیب‌دار کاهش داد.
ظرفیت نگهداری آب در خاک های کاشته شده با گیاه توت خشک یزد بیشتر از زمین های باز گزارش شده است. سیستم ریشه دهی عمیق و گسترده توت باعث شده است که خاک در مقایسه با سایر گونه های گیاهی، آب را با سرعت بیشتری حفظ و نگهداری کند.
شبکه عمیق و متراکم درهم پیچیده سیستم ریشه توت خشک یزد باعث بهبود مقاومت برشی خاک و در نتیجه افزایش ظرفیت ضد فرسایش اراضی کاشته شده با توت می شود.
بر اساس آزمایشات، مقاومت برشی خاک از 75.2 کیلو پاسکال به 138.4 کیلو پاسکال در مزارع توت افزایش یافت. توت خشک یزد همچنین برای تولید ترشحات ریشه گزارش شده است که باعث پرورش و افزایش میکرو فلور و جانوران خاک می شود.
وجود آب های زیرزمینی، نگهداری آب و ظرفیت نگهداری آب در خاک های مختلف در طول دو دهه اخیر برای بهره وری بهینه کشاورزی و حفظ تعادل اکولوژیکی در زیر سطح خاک اهمیت زیادی یافته است.
حفظ تعادل اکولوژیکی در زیر سطح خاک برای وجود میکروب‌های خاک، تجزیه‌کننده‌ها و سایر ارگانیسم‌های سودمند حیاتی است که نقش مهمی در چرخه‌های بیوژئوشیمیایی ایفا می‌کنند که در آن مواد مغذی و مواد معدنی هوموس بازیافت شده و سایر منابعی که توسط آن حاصلخیزی خاک حفظ می‌شود، بازی می‌کنند.
به طور مشابه اهمیت اولیه نیز برای حفاظت از خاک داده شده است. زیرا فرسایش خاک در هنگام بارندگی و سیل منجر به خاک غیر حاصلخیز با اختلال در اکوسیستم آن می شود.
